Brigitte Bardot en de Citroën DS

Piëzografie, 60 x 80 cm. Met brede witrand rondom. Oplage 250. Gesigneerd en genummerd.

Prijs: €245,-

Prijs ruim ingelijst in lijst formaat 70 x 90 cm, inclusief passepartout met extra kaderrand: € 365,- . Of, krapper ingelijst, formaat 60 x 80 cm, compleet: € 345,. De prent is desgewenst ook aanzienlijk groter, eventueel met Frans passepartout te verkrijgen.

DE SCHILDPAD

De DS is geen auto. Het is een schip, gemaakt om mee te cruisen. Met ingebouwde deining. Dat het dek aan de onderkant zit, doet daar niets aan af. De basisvorm, een torpedo met opbouw, is klassiek. Geleend van de Spitfire, van de onderzeeër van Kuifje, van de Volkswagen en de Porsche, maar het beste voorbeeld is wellicht de Jaguar E-type. Een motorkap als een glooiende helling, zo ver het oog reikt.

De DS duwt zijn eigen boeggolf voor zich uit, dubbel uitgevoerd, uiteraard in roestvrij staal, de Pallas-versie heeft zelfs een waterlijn langszij: bumper en sierstrips kwijten zich van hun taak. Wie beweert dat de DS een snoek is heeft nog nooit een snoek gezien.

De Franse filosoof Roland Barthes noemde de DS een kathedraal van licht. Tja, vergeleken met een Volvo wellicht, maar echt licht wordt het in een DS toch pas als je het dak eraf sloopt. Laat dat nu juist het aardigste onderdeel zijn: de eierschaal op het het hoofd van het kuiken. Maar wacht eens even: had de DS eigenlijk niet “De Schildpad” moeten heten, niet alleen vanwege het dak, maar alleen al om het kunnen intrekken van haar poten? Om onbegrijpelijke reden werd deze bijnaam niet gebruikt. Misschien vond men de DS te snel, met name in het wegroesten. De leeftijd van een schildpad haalt een DS van zijn levensdagen niet.

Nee, de vergelijking met een snoek heb ik nooit begrepen. De enige auto’s met vinnen zijn Tatra’s of Amerikaanse sleeën. De vergelijking met een platvis is logischer, in de laagste stand begraaft de DS zich bijna in het wegdek, met ruitensproeieroogjes die rogachtig uit de motorkap omhoog steken en nog echt clownachtig kunnen huilen ook.

Valt er dan iets te huilen? Zeker wel, van woede. De DS is permanent kwaad. Bij welke andere auto liggen de oren zo plat naar achteren? Oren in de vorm van toetertjes waar licht uitkomt. Bij de ID zijn ze zelfs rood van drift – ja, de achterclignoteurs vormen toch wel het wezenkenmerk van de DS. Ik kan me de woede overigens goed voorstellen. De rest van de auto’s, zeker de huidige generatie, is zo lelijk dat het voelt als een aanval. Vroeger waren auto’s persoonlijkheden; bijnamen accentueerden het karakter. Tegenwoordig zijn het zielloze klonen, bijnamen onwaardig.

Woest word je ervan.

BRIGITTE BARDOT

Bestellen